Bugonia bekijk je bij Lumière Antwerpen vanaf 29 oktober, exclusief op 35mm. Daarmee zetten we de visie van Yorgos Lanthimos en cameraman Robbie Ryan kracht bij en tonen we de film zoals zij hem hebben gemaakt. De kleuren en textuur van pellicule geven het beeld een intensiteit die je extra diep in het universum van Lanthimos onderdompelt.
Exclusief in 35mm
Na de 35mm-presentaties van Oppenheimer (Christopher Nolan), The Brutalist (Brady Corbet) en Nosferatu (Robert Eggers) hebben we de smaak te pakken. Niets gaat boven het ratelende geluid van onze Kinoton FP30D, die in canon met een kirrende operateur een straal filmenergie de zaal injaagt.
De vaste Lanthimos-cameraman Robbie Ryan, ook verantwoordelijk voor de 35mm-opnames van The Favourite en Poor Things (beide goed voor Oscarnominaties) koos opnieuw voor pellicule omwille van de inherente ‘filmische look’. Gezichten en portretten zijn een belangrijk onderdeel van deze film. “Nothing renders skin better than film,” wordt weleens gezegd. Het gebrek aan compressie, het brede beeld en rijke textuur levert een uitzonderlijk detail, diepte en een groot dynamisch bereik. De combinatie van klassieke filmtechnologie en Lanthimos’ eigenzinnige mise-en-scène zorgt voor een visueel universum dat tegelijk rauw, absurd en hallucinant vertrouwd aanvoelt. Ryan benadrukt ook de discipline die filmen op pellicule vraagt: het houdt de crew gefocust en voegt een zekere magie toe aan het proces, zelfs wanneer dat logistieke uitdagingen met zich meebrengt.
“Seeing film on film is the way nature intended. So don’t go against nature and seek out your local theater that projects film,” is één van mijn favoriete quotes van Paul Thomas Anderson, en wie zijn wij om die man tegen te spreken. Het proces mag dan omslachtig, kwetsbaar en duur zijn, het bezit een onmiskenbare charme waar wij maar geen genoeg van krijgen. – Jan-Willem Van Eemeren (Programmator Lumière)
Notoire 35mm-advocaten, zoals Christopher Nolan en Quentin Tarantino, worden soms ‘fundamentalistische puriteinen’ genoemd, maar de revival is intussen een feit. Het valt niet te betwisten de meest toonaangevende creatievelingen in de filmsector zich aangetrokken voelen tot filmen op pellicule en dat de artistieke hits van de voorbije jaren veelal analoog werden opgenomen. Denk maar aan Oppenheimer (Christopher Nolan), All of Us Strangers (Andrew Haigh), One Battle After Another (P.T. Anderson), Challengers (Luca Guadagnino), Anora (Sean Baker), enzovoort. In Lumière Antwerpen voegen we Bugonia graag toe aan dit lijstje.
Over Bugonia
In Bugonia ontvoeren twee samenzwerende neven de machtige farmaceutische CEO, overtuigd dat zij een buitenaards wezen is dat de aarde wil vernietigen. Wat begint als een absurde farce groeit uit tot een duister en soms komisch verhaal over woede, complottheorieën en ongelijkheid in een wereld vergiftigd door wantrouwen en digitale waanzin.
Lanthimos’ derde film in evenveel jaren ging in wereldpremière op het Filmfestival van Venetië en werd er laaiend enthousiast onthaald. Bugonia is een satirische sci-fi remake van Jang Joon-hwans Save the Green Planet!. Met Lanthimos in de regiestoel mag het niet verbazen dat deze macabere ‘conspiracy theory’ komedie begeestert van begin tot eind en meteen werd gebombardeerd tot een van de meest prikkelende filmervaringen van het jaar.
Oscarwinnares Emma Stone, intussen Lanthimos’ muze, imponeert opnieuw (zowel met als zonder haar) als powerhouse-CEO Michelle. Haar tegenspeler, Jesse Plemons, is de gedroomde (anti)held Teddy die je op het puntje van je stoel houdt en bij momenten Stone weet te overklassen. Vaste Director of Photography Robbie Ryan doet met zijn 35mm VistaVision-camera wat Michael Jordan met een basketbal doet: toveren, begeesteren en de competitie overklassen.
Lanthimos, van Griekse ‘weird wave’ tot Atheense filmgod
Yorgos Lanthimos groeide in korte tijd uit van boegbeeld van de Griekse ‘weird wave’ tot een van de meest invloedrijke cineasten van vandaag. Sinds het radicale Dogtooth (2009) is hij niet meer weg te denken uit de internationale filmscène. Met festivalfavorieten als The Lobster (2015) en The Killing of a Sacred Deer (2017) bevestigt hij zijn eigen unieke stijl: koele, gestileerde beelden, bevreemdend acteerwerk en een zwart-komische dissectie van menselijke relaties.
Met The Favourite (2018) en het veelvuldig bekroonde Poor Things (2023) bereikte hij een groter publiek zonder zijn compromisloze aanpak te verliezen. Waar zijn vroege werk vooral absurd en ongenadig was, verkent Lanthimos vandaag rijkere emotionele lagen en visuele experimenten, waarmee hij de grenzen van cinema blijft opzoeken.
